Chapter 1: Rumors in the leaves (cz. 2)

Nie mogła uwierzyć własnym oczom.

– Ja to pierdolę.

Przechadzała się wśród drzazg i połamanych desek, które kiedyś były jej domem. Teraz ostały się tylko szczątki. Kurz i pył, syf i malaria. Podnosiła co większe kąski, by się im przyjrzeć, szukając kawałków swojego dawnego życia wśród reliktów przeszłości.

A broken house

– Chociaż jakieś zdjęcia – marudziła, rzucając za siebie połamane, drewniane elementy. – Przecież było ich tu pełno...

Jej wzrok prześlizgnął się po pozostałościach mieszkania i studia fotograficznego, które znajdywało się tuż pod nim. Wśród odłamków szkła, jakie niegdyś wypełniały olbrzymie okna, wpuszczając do studia mnóstwo światła, widziała strzępy napisu, rozsypane dookoła. Kilka wyrwanych z kontekstu pojedynczych liter i odpryski złotej farby wystarczyły, by przypomniała sobie, w jaki napis się niegdyś układały.

– Sukea, ty dupku – zawarczała, biorąc się pod boki. – Pewno dawno temu wyniosłeś stąd wszystkie fotografie.

Usłyszałam, że na dole otwierają się drzwi. Zerwałam się, zaciskając dłonie na pościeli i usiadłam wyprostowana na łóżku. Nie spodziewałam się dzisiaj odwiedzin. A jeśli to jakiś intruz? Nikt poza Kakashim nie wiedział czym jestem, to znaczy, nawet on tego nie wiedział, ja sama zresztą też, ale oprócz niego nikt nie widział mnie w tej postaci.

Nadsłuchiwałam uważnie, a kiedy rozległy się kroki na schodach, zaczęłam warczeć. Szybko się od tego rozkaszlałam, jako że ludzka krtań nie była przystosowana do wydawania takich dźwięków. Ciągle jeszcze nie wyzbyłam się przyzwyczajeń, które praktykowałam przez większość swojego życia, a które jak się okazywało, nie przystawały przeciętnej dziewczynie.

Zanim się na coś zdecydowałam, wyczułam znajomy zapach. Przyjemny. Orzeźwiający. Wiedziałam już, kto krząta się na dole i zrelaksowana opadłam z powrotem na poduszkę, zamierzając skraść dniu jeszcze trochę snu. Niestety osobnik na dole postanowił rozbijać się od samego rana, a mój wyczulony słuch już po pięciu minutach miał dosyć tego rabanu. Złorzecząc pod nosem, pogodziłam się z niewyspaniem i wyskoczyłam z wyra. Nie całkiem przytomna ruszyłam do drzwi i zdążyłam nawet opuścić pokój, zanim zorientowałam się, że nic na sobie nie mam. Poczułam uczucie gorąca na twarzy i sprintem wróciłam do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Hałas no dole na chwilę ucichł, jakby skonsternowany, a ja uspakajałam szybko bijące serce, rozglądając się po pokoju za czymś, co mogłam na siebie włożyć.

Ubieranie. Kolejna dziwna rzecz, do której musiałam przywyknąć. Na szczęście nie miałam dużego wyboru. Połowę mojej garderoby stanowiły męskie t-shirty, bojówki i bluzy, drugą połową była bielizna. Totalnie nie pojmowałam jej przeznaczenia, ale widocznie było to coś istotnego i osobistego, skoro Kakashi nie chciał pożyczyć mi swojej. Pamiętam, jak wręczał mi dwa świeżo zakupione damskie komplety. Wyglądał na przeziębionego, kiedy z wypiekami na buzi mówił, żebym przymierzyła, bo „kupował na oko”. A kiedy poprosiłam, by pomógł mi z tym czymś, co nazwał ‘stanikiem’ (noż kurwa w życiu bym sama nie wpadła na to, gdzie i jak się to zakłada), wystraszyłam się, że dostał wylewu, bo jego twarz zmieniła kolor na purpurowy. W podobnym kolorze była rzecz, którą wręczył mi razem z majtkami. To z kolei nazywało się sukienką i ostatecznie rzuciłam mu tym w twarz, tym razem bez przymierzania, jednak on tego nie zwrócił. Nawet spierdalając przede mną w podskokach, wciąż się upierał, że „każda kobieta czasem takie wkłada”. Nie znałam się, odpuściłam, ale do tej pory jej nie ubrałam. Teraz też wybrałam sfatygowaną koszulkę, w której się topiłam, dzięki czemu starczyło jedynie wciągnąć na tyłek majtki, by już nie być… Jak to się mówi? Nago?

Zauważył mnie, gdy byłam w połowie schodów.

– Hei? Już nie śpisz? Mam nadzieję, że cię nie obudziłem?

– Oczywiście, że to ty mnie obudziłeś. Dobrze wiesz, że z własnej woli nigdy nie wstaję wcześniej niż po dziesiątej, K…

– Shh! – Uciszył mnie, kładąc palec na ustach. – Pamiętasz, co ci mówiłem? Tutaj jestem…

– Sukea, pamiętam – przyznałam niechętnie, patrząc na właściciela studia, które znajdowało się pod moim mieszkankiem. – Naprawdę nie wiem, po co to wszystko.

– Masz na myśli przebranie? – zapytał, wskazując na swoją twarz. Rzeczywiście można się było pokusić o stwierdzenie, że jest ona przebrana. Ekscentryczny makijaż, włosy w ciemnym kolorze i kontakty, pod którymi skrywał sharingana i ciemnoszare, bystre oko.

– No. Nie wiem, na co ci to. Wyglądasz tak… jak nie ty. – Zmarszczyłam brwi, przyglądając mu się z uwagą. – To niepokojące.

– Ale o to w tym chodzi! – zawołał, uśmiechając się, jednak szybko spoważniał, widząc, że nie rozumiem. – Im mniej do siebie jestem podobny, tym lepiej. Nie chcę, żeby mnie ktoś rozpoznał – tłumaczył mi cierpliwie, ale ja kręciłam głową.

– Nie poznałabym cię na ulicy, gdybym nie wiedziała, że to ty i wcale mi się to nie podoba. – Zagryzłam wargę, z niesmakiem mu się przyglądając. – Martwię się, żeby te przebieranki nie wpłynęły jakoś na twoją orient… psychikę.

– Co robisz? – Wyglądał na zaskoczonego, gdy odgarnęłam mu z czoła kilka ciemnych kosmyków. – I od kiedy to znasz takie słowa?

– Tylko się o ciebie troszczę, nie rób ze mnie potwora. Większego, niż jestem – dodałam po namyśle. – Jesteś moim przyjacielem.

– Jedynym – dodał ochoczo, nie bez poczucia jakiejś satysfakcji.

– Dziękuję, że raczyłeś mi przypomnieć, że nie mam nikogo prócz ciebie. 

Another dry month waiting for the rain

Zamilkłam.

– Ej, daj spokój, to tylko żarty. – Nagle oberwałam, gdy pod moje żebra wbiły się jego palce.

– Ała – jęknęłam, rozmasowując bok. – Ty i te twoje dzikie sekretne techniki taijutsu Ukrytej Wioski Liścia…

– Chyba nie będziesz się nad sobą użalać?

– Musiałabym się nazywać H…

– Ej! Tylko bez nazwisk, mówiłem!

– Powiesz mi, co ty tu, u diabła, właściwie robisz o tej porze? – zapytałam, zmieniając temat. Moją uwagę przykuło pudło, do którego mój współlokator coś pakował. – Wyprowadzasz się? – dopytywałam, zaglądając do otwartego kartonu. Był w nim stos fotografii.  Większość w ramkach. A wśród nich jedna z moich ulubionych. – No wiesz!? – oburzyłam się, wyciągając ją. – Co chcesz z tym zrobić?!

– Spokojnie, Hei. Wynoszę je, żeby zrobić wystawę. No wiesz, musze się promować.

– Głupku! Wystarczyłoby, że ludzie dowiedzieliby się, kim naprawdę jesteś.

– No właśnie! Gdyby się dowiedzieli, ocenialiby te zdjęcia przez pryzmat tego, kim jestem. A nie na tym to polega. Fotografia ma się bronić sama. Autor nie powinien jej wyręczać.

Patrzyłam na niego, ściągając brwi. Przez ten czas, gdy mu towarzyszyłam, nawet jako wilk, sporo się nauczyłam. Na tyle, by trochę poznać się na fotografii i zarazić się jego pasją. Podkradałam mu nawet jeden z aparatów, który przerobił tak, że zdjęcia wykonywało się niemal bez użycia rąk! Co znacznie zwiększało pole manewru fotografa. No i miałam wśród jego kolekcji najbardziej lubiane zdjęcia, jak te, które teraz przytulałam do siebie, podczas gdy on próbował mi je odebrać.

– To jest moje!

– Nie bądź dziecinna.

Próbował odzyskać fotografię, ale ja nie puszczałam.

– Wal się! Zrób sobie inne!

– Przecież to nawet nie jest twoje ulubione! – protestował. – Mówiłaś, że najbardziej podoba ci się to z burzą. – Wskazał na zdjęcie, na którym uwiecznił piorun uderzający w ziemię.

– To co. – Wzruszyłam ramionami. – Nie pozwolę ci tego zabrać.

– Obiecuję, że oddam. – Nie dostrzegałam kłamstwa w odbarwionych na złoto oczach. – Odniosę w to samo miejsce, przysięgam.

– No dobra – burknęłam, pozwalając mu wyłuskać zdjęcie z moich palców. – Niech będzie.

Patrzyłam na niego z byka, dopóki nie zrozumiał przesłania.

– Wiem. Zniszczysz mnie, jak nie dotrzymam słowa. – Zabawne, chyba pierwszy raz zauważyłam, że jak się go nieco podenerwuje, to wygląda tak, jakby ode chciało mu się spać. – A czy ja ci kiedykolwiek dałem do tego powód? Żebyś mnie niszczyła?

Hei kopnęła ze złością w szczątki swojego domu i wyprostowała się, patrząc ze wściekłością na wyrzeźbione w skale wizerunki hokage, jakby ci byli winni tej sytuacji. Zauważyła, że obok najnowszego z nich zwiesza się rusztowanie, jakby miało lada chwila powstawać tam kolejne dzieło. Przypomniała sobie słowa tego dzieciaka, Naruto. O rozporządzeniach, jakie wydał „nowy hokage”.

– Czyli macie nowego, e? – Mówienie do siebie było czymś, co praktykowała już od jakiegoś czasu. – Nieważne kim jesteś – wycelowała w kawałek skały obok twarzy Tsunade – wisisz mi nową chatę, skurczybyku.

Ruszyła z miejsca wprost do siedziby hokage.

 

Im dłużej się zastanawiał, tym większej nabierał pewności, że właśnie tak trzeba postąpić. Przytaknął tym myślom i wystartował spod bramy, zostawiając Kotetsu i Izumo samych sobie. Miał złe przeczucia. Musiał dowiedzieć się, kim jest ta dziwna kobieta, jaką ma za sobą przeszłości, inaczej nie będzie mógł spokojnie zasnąć.

Wskoczył na jeden z najbliższych, świeżo odbudowanych domów i przeskakując z dachu na dach, biegł w kierunku, w którym zniknęła czarnowłosa dziewczyna. Szukał jej, rozglądając się na boki, ale nigdzie nie dostrzegał. Jego chakra wciąż się jeszcze nie zregenerowała. Nie miał okazji wypocząć  po ostatniej misji. Mimo to rozważał, czy nie użyć Techniki Cienia, żeby zmaksymalizować efektywność pościgu. Zanim to zrobił, zauważył jednak kogoś, kto mógł mu pomóc.

– Kiba! – zawołał, machając do bruneta, któremu jak zwykle towarzyszył duży, biały pies. – Zaczekaj!

Inuzuka spełnił jego prośbę i zatrzymał się, wkładając ręce do kieszeni i czekając, aż Naruto do niego zeskoczy.

– Jak tam? – zapytał, a jego wierny pies zaszczekał na powitanie. – Nie powinieneś teraz odpoczywać? Bo znowu padniesz byle gdzie.

– I kto to mówi! – odparował Naruto, wytykając go paluchem. – Ty przespałeś połowę misji!

– Nie z własnej woli! – oburzył się Kiba, szczerząc wściekle zęby. – Przypominam ci, że to twoja przyjaciółeczka naćpała nas jakimś szajsem!

– Nie wycieraj sobie gęby Sakurą!

– Przecież mówię prawdę, debilu!

Oboje mierzyli się spojrzeniami.

– Chcesz czegoś? – zapytał wreszcie Kiba, ale jego spojrzenie nie złagodniało. – A może zatrzymałeś mnie tylko po to, żeby wszcząć kłótnie?

– To nie ja zaczął… Nieważne. – Naruto zrezygnował, wetchnąwszy głęboko. – Posłuchaj, jest sprawa. Kręci się tu jakaś dziwna kobitka, muszę ją odszukać, żeby dowiedzieć się więcej i pomyślałem, że…

– Co? Uganiasz się za jakąś panną? – prychnął Kiba, unosząc brwi.

– To nie tak, dattebayo! – niecierpliwił się blondyn. – Chodzi o to, że ona jest… Jest…

– Ładna?

– Miałem na myśli: podejrzana.

– Ale ładna?

– Trudno ocenić, obejrzałem tylko połowę jej twa… Tak, ładna – przyznał, widząc, że Kiba obojętnieje. – Teraz mi pomożesz?

– Chodźmy, Akamaru! – zawołał dziarsko chłopak, klepiąc po łbie wielkiego psa. – Może znajdziemy twojemu panu jakąś dup…

– Zlituj się, Kiba! – Naruto zatkał uszy. – Z wiekiem jesteś coraz bardziej nieznośny! A to mnie wychowali erotomani!

– Widocznie poszło rykoszetem. – Inuzuka wzruszył ramionami. – Poza tym Kakashi miał wkład w wychowanie nas wszystkich.

– Ta, on i te jego pornosy, których nawet nie potrafił przeczytać na głos, żeby nie spalić buraka!

– A, zapomniałem, że ty się bujałeś jeszcze z autorem tych pornoli.

– Nie masz pojęcia po jakich miejscach ciągał mnie Jiraya! – załkał Naruto. – Moje dzieciństwo skończyło się o wiele za szybko!

And I had been resisting this decay

– Już? – Kiba podparł się pod boki, patrząc na kolegę z dezaprobatą. – To może zarzucisz jakieś wskazówki?

– Mam ci zapodać nutę zapachową? To ty jesteś specjalistą.

– Czyli jak zwykle zero z ciebie pożytku.

– Po prostu skup się na zapachu, którego tu nigdy nie czułeś!

– Bardzo precyzyjnie.

Kiba ruszył naprzód, a kiedy doszli do skrzyżowania, on i Akamaru bez słowa się rozdzielili. Naruto przez chwilę wahał się, za kim podążyć, w końcu wybrał jedyną słuszną opcję numer trzy, która zwiększała zakres poszukiwań i ruszył dalej sam.

Z ich trójki to Inuzuka wybrał właściwą drogę. Nie kluczył długo między alejkami. Fakt, że większość powierzchni nie była zabudowana teraz pomagał. Prześwity między budynkami i sporo wolnej przestrzeni ułatwiały poszukiwania. Kiba nie musiał zdawać się wyłącznie na swój nos, mogąc się też swobodnie rozglądać. Ale to właśnie węch jako pierwszy naprowadził go na właściwy trop. Rzeczywiście poczuł zapach, nie pasujący do żadnego mieszkańca wioski, którzy dzielili wspólny klimat. Cząstki terytorium na jakim żyli, osiadały na ich skórze, a ten  zapach, który poczuł, był nietutejszy. Kiba szybko go skojarzył. Był podobny do zapachu Gaary. Tak mógł pachnieć ktoś, kto przybył z Wioski Piasku. Charakterystyczna woń kurzu, skóry ogorzałej od słońca, ale… Coś w tym aromacie odstawało od normy. Nie umiał określić, co dokładnie, ale żadnych trudności nie sprawiało mu podążanie za tą wonią. Unosiła się przed nim w powietrzu niczym smuga, jakby ten, kto zostawił ten zapach, właśnie tędy przebiegł. Zadarł głowę i węsząc w powietrzu, ruszył tym śladem.

Wpierw ją usłyszał, potem zobaczył. Kopnięcia, bluzgi, trzask łamanego drewna. Wychylił się ostrożnie zza rogu, obserwując dziewczynę, miotającą się po gruzach jednego z domostw. Kiedy sprzedała ostatniego kopniaka i mamrocząc coś do siebie, ruszyła w jego stronę, uskoczył, by z powrotem skryć się za ścianą. Przylgnął do niej plecami, wstrzymując oddech, czekając, aż nieznajoma go minie. Z niewiadomych przyczyn budziła w nim strach. Zupełnie jakby widział jakieś nieoswojone, dzikie zwierzę, hasające na wolności. Po takim należy spodziewać się ataku, więc już zawczasu lepiej wykonać manewr unikający.

– Długo będziesz się tam ukrywał?

Kiba zastygł i przez sekundę rozważał, czy jest sens udawać, że nie wie, do kogo kierowane jest to pytanie. Najchętniej by zniknął, ale ponieważ nie potrafił takich sztuczek, wyszedł zza domu i stanął twarzą w twarz z nieznajomą. A raczej z połówką jej twarzy. Czarne oko zmrużyło się, bacznie mu się przyglądając.

– Inuzuka – orzekła dziewczyna i opuściła wzdłuż ciała ręce, które wcześniej splotła na ramionach. – Poznaję… – Teraz z kolei ona powęszyła w powietrzu, co wprawiło Kibę w konsternację.

– Ej! Co ty wyprawiasz?! – zapytał wojowniczo, czując, że się rumieni. – Natychmiast przestań!

– Przecież robiłeś dokładnie to samo.

I thought you'd do the same

– To co innego! – protestował Kiba. – Ja tropiłem, a ty…

– Ładnie pachniesz – oświadczyła nieoczekiwanie Hei i wyszczerzyła zęby w uśmiechu, widząc, że rumieniec na twarzy chłopaka się pogłębia. – Barrrdzo fajnie. – Zrobiła krok do przodu, potem drugi. Kiba spanikował i zagwizdał na palcach. Niemal natychmiast odpowiedziało mu głośne szczeknięcie, a na końcu uliczki, w której się znajdowali, pojawił się wielki, biały pies z brązowymi łatami na uszach. Hei się zatrzymała, a pies ruszył. Pęd powietrza szarpał jego uszami, wywijając je na drugą stronę. Wywalony z paszczy jęzor, powiewał beztrosko na wietrze. Kiba uśmiechał się zwycięsko, odzyskując pewność siebie. Heivika stała pewnie na nogach, napinając mięśnie i mierząc wzrokiem nadbiegającego Akamaru. Pies był coraz bliżej, widziała strużki śliny zwisające z jego pyska, kiedy odbił się od ziemi i wzbił w powietrze. Przednie łapy uderzyły w pierś dziewczyny, przewracając ją na ziemię.

– Brawo, Akamaru! Dobry pie… No nie! Nie tak cię uczyłem!

Kiba skakał nad swoim pupilem, zagrzewając go do walki i podjudzając, ale Akamaru jedynie merdał opętańczo ogonem i lizał dziewczynę po twarzy.

– Na Jashina, dosyć tego!  Odwołaj swoją bestię! – wołała Hei, osłaniając się przed mokrym jęzorem, podczas gdy Akamaru szczekał radośnie i łapą próbował odgarnąć jej ręce, by znów móc ją oblizywać, a że Hei zawzięcie się broniła, protestując głośno i pomstując, pies skomlał żałośnie, budząc śmiech swojego pana.

– Co się tu wyprawia, dattebayo?! – Nadbiegł Naruto, zaalarmowany gwizdami, szczekaniem i ogólnym rozgardiaszem.

– Nie wiem. – Kiba wzruszył ramionami, chichocząc. – Wygląda na to, że Akamaru się wita. Musi ją znać.

– Czyli nie kłamała, jest z naszej wioski. – Uzumaki, założył ręce na ramiona, wraz z Inuzuką przypatrując się zmaganiom dziewczyny i psa. – A ty? Znasz ją?

Kiba znów uniósł ramiona, tym razem na dłużej zastygł w takiej pozycji, zanim je opuścił.

– Nie pamiętam jej, chociaż… Jest coś znajomego. W jej zapachu i… Mam wrażenie, że już ją widziałem, ale…

– Musimy jej się przyjrzeć. – Naruto nabrał pewności. – Każ psu ją puścić.

– Akamaru! Zostaw! – zakrzyknął Kiba, a pies popiskując, odstąpił od swojej „zdobyczy”.

– Jasna cholera. – Dziewczyna usiadła, wycierając buzię w płaszcz. – Zjadł mi twarz... Zjadł mi twarz? – Spojrzała na chłopaków, oczekując, by zaprzeczyli. Była jeszcze bardziej potargana, niż przedtem, a bujna grzywa wciąż zasłaniała część jej twarzy.

– Trudno powiedzieć – zaśmiał się Kiba. – Jak się wabisz? To znaczy… – Darował sobie wprowadzanie poprawek, widząc mordercze spojrzenie.

Dziewczyna wstała, otrzepując pośladki z kurzu. Akamaru się ożywił i znów chciał do niej podejść, ale warknęła na niego w taki sposób, że pies położył po sobie uszy i się wycofał.

But this is all I ever was

– Trzymaj się i swoich kumpli z daleka ode mnie, Kiba. –  Oblizała usta i rzuciła mu uśmiech, od którego Inuzuka znów się speszył. – Dobrze radzę.

Odwróciła się w swoją stronę, odchodząc.

– Musimy iść za nią, muszę…

Kiba złapał Naruto za ramię.

– Słyszałeś, co powiedziała – rzekł sucho, przytrzymując Naruto.

– No co ty, Kiba, oczadziałeś? – Naruto próbował się wyrwać, ale brunet trzymał go mocno za pomarańczowy sweterek. – Jakaś laska, której nawet nie znasz, powiedziała jedno słowo, a ty będziesz jej słuchał?

– Ma jakiś dar przekonywania – przyznał chłopak.

– I… I co? Pozwolimy jej odejść? – Naruto nie nadążał za tokiem rozumowania kolegi.

– Idiota – wetchnął Kiba, odsłaniając w uśmiechu kły. – Przecież powiedziała, żeby się trzymać z daleka, nie? I tak zrobimy.

– Naprawdę odpuszczamy? – Uzumaki wciąż nic nie kminił.

– Czy ty wiesz o tropieniu czy śledzeniu kogoś cokolwiek? – zniecierpliwi się Inuzuka. – To oczywiste, że musimy zachować dystans!

– Aha! – Twarz Naruto rozjaśnił uśmiech. – Czyli nie odpuszczamy? – upewniał się, mrużąc podejrzliwie oczy.

– Nie ma mowy. Dziewczyna jest wart zachodu. – Kiba przyjął pozycję kombinatora – łokcie przylegające do ciała, dłonie uniesione na wysokość mostka, stykające się ze sobą bezustannie czubki palców. – Całkiem ładna, tak jak mówiłeś.

– Co?! Skąd możesz to wiedzieć, przecież nawet… – pieklił się Uzumaki, ale Kiba nie przejmując się jego gadką, wszedł mu w słowo.

– Skoro Akamaru ją zaaprobował…– wytłumaczył.

– Polegasz na jego guście?! To tylko pies!

– Nie lekceważ Akamaru – warknął Kiba, robiąc wściekłą minę i szarpnął Naruto za ubranie, zmuszając blondyna, by szedł za nim.

 

Maszerowała przed siebie w kierunku świeżo odbudowanej siedziby Hokage, coraz bardziej zdenerwowana. Nie dość, że sytuacja zmusiła ją do powrotu, a jej dom był zniszczony, to jeszcze jakieś dzieciaki miały z niej ubaw. No, nie jakieś. Wiedziała, kim są, chociaż oni nie mogli jej pamiętać. Może widzieli ją nie raz, ale nie mieli pojęcia, na co patrzyli. Była pewna rzecz, bardzo charakterystyczna… Gdyby Hei pozwoliła im ją zobaczyć, może coś by skojarzyli, zwłaszcza Inuzuka, ale póki co nie widziała potrzeby, żeby się odsłaniać. Za to potrzebowała kogoś zdrowo opierdolić, choćby tylko po to, żeby się poczuć lepiej. Chociaż jakiś powód czy dwa też się znajdzie. Od czegoś musi zacząć, by nie wyjść tak całkiem na jędzę.

A zresztą, pomyślała, stojąc przed budynkiem i ściągając z siebie przybrudzony płaszcz, co mnie teraz jebie opinia innych na mój temat. Nie ma tu nikogo, na kim by mi zależało, by miał o mnie dobre zdanie. Mimo to wygładziła czarny podkoszulek i poprawiła wiązanie kucyka (co kompletnie niczego nie zmieniło), zanim przekroczyła próg siedziby.

Wszystko było nowe, ale wyglądało znajomo. Nie jakoś szczególnie, Hei nie spędziła w ścianach tej budowli specjalnie wiele chwil, ale architektura, mimo że zrekonstruowana, była niemal identyczna. Ktoś się postarał.

Ruszyła żwawo po schodach, podciągając czerwone, sięgające za kolana spodnie, wykończone ściągaczami. Dokoła panowała cisza. Hei stąpała po schodach ostrożnie, niemalże na palcach, przyzwyczajona do zachowywania czujności zwłaszcza w takim miejscu, jak to. Przywodziło na myśl wspomnienia i dziewczyna niemal bezwiednie przeczesywała palcami długą grzywkę, naciągając włosy na twarz. Kiedy usłyszała jakiś hałas, instynktownie skuliła się w sobie, węsząc i nadsłuchując. Wyczuła zapach kobiety krzątającej się na piętrze. Ostrożnie pokonała kilka ostatnich stopni i wychyliła się zza ściany, akurat na czas, by zobaczyć jak szczupła brunetka puka do drzwi, za którymi znajdował się gabinet hokage.

– Jeszcze to – odezwała się kobieta i weszła do gabinetu z naręczem piętrzących się wysoko dokumentów.

– Weźże się zlituj, Shizune. – Męski głos. Słysząc go, Hei zesztywniała. Był znajomy dużo bardziej niż wszystko, na co się do tej pory natknęła. Ale to nie było możliwe. – Nie wyjdę stąd do rana.

– Przykro mi. – W głosie kobiety nie było słychać współczucia. – Ktoś się musi z tym uporać. W razie czego będę u siebie.

– Czyli w domu. – Pochmurny, znudzony, zmęczony, seksowny głos. – A ja tu sczeznę.

– Baw się dobrze. – Kobieta wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Oddaliła się, a kiedy znikła Hei z oczu, ta prędko wyskoczyła zza ściany i szybko przemaszerowała pod drzwi. Zastanawiała się, czy zapukać, w końcu jednak chwyciła za klamkę i nacisnęła ją, czując narastające napięcie.

– Jeśli to kolejna porcja papierzysk – Kakashi przybijał pieczątkę za pieczątką, odginając kolejne rogi kolejnych urzędowych pism – to lepiej, żeby…

– Kurwa, no nie – weszła mu w słowo Hei, dając popis elokwencji, a Hatake zamarł z pieczęcią w powietrzu. Powoli podniósł głowę. – No po prostu: kurwa, no nie.

Po tym enigmatycznym oświadczeniu zapadła cisza. Na długie, długie chwile, podczas których oboje jedynie gapili się na siebie.

– Ty? – Hei wreszcie otrząsnęła się z letargu. – Hokage?

And this is all you came across those years ago

Kakashi, który do tej pory sprawiał wrażenie wstrząśniętego, oderwał od niej wzrok i opuścił rękę z pieczęcią, powracając do stawiania stempli.

– Serio? – nie ustępowała dziewczyna. – Chcesz mi powiedzieć, że teraz siedzisz za biurkiem i walczysz z biurokracją? – Ostatnie słowa nasyciła ironią, ale Kakashi tylko odchrząknął, nie przerywając pracy. Hei czekała na odpowiedź, ale najwyraźniej mężczyzna postanowił ją ignorować, co bardzo szybko przestało jej się podobać.

– Mówię do ciebie! Przestań się zachowywać, jakby mnie tu nie było! – podniosła głos i uderzyła otwartą dłonią w biurko, prawie trafiając w spoczywającą na blacie rękę Kakashiego. Kilka górnych warstw ze stosów papieru wzbiło się w powietrze i sfrunęło na podłogę. To też nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia, więc Hei zmieniła taktykę. – Sam dobrze wiesz, że to nie jest twoje miejsce – szepnęła. – Ty się nie nadajesz do…

Hatake z hukiem odstawił pieczęć i powoli wstał, opierając dłonie na biurku i podnosząc głowę, by spojrzeć na Hei.

Now you go too far

– Co ty sobie wyobrażasz? – wycedził i chociaż ekspresja jego twarzy miała do dyspozycji tylko jedno oko, odzwierciedlona w nim złość starczyła, by Heivika odstąpiła o krok. – Masz czelność pojawiać się tutaj… po tylu latach… i mówić mi, co powinienem robić, a czego nie?

Mierzyli się wzrokiem. Hei zagryzała dolną wargę i zaciskała pieści, Hatake natomiast wyglądał, jakby siłą się powstrzymywał przed odsłonięciem sharingana i zastosowaniem jednej z paskudniejszych technik, zapisanych na swoim twardym dysku.

– Myślałby kto, że ucieszysz się ze spotkania włas…

– Nawet nie zaczynaj – przerwał jej Kakashi. – Nawet, do cholery, nie próbuj grać na moich uczuciach. Nie masz pojęcia… Nie masz najmniejszego pojęcia… – urwał, oddychając coraz szybciej. Nie nawykł do okazywania złości. Zazwyczaj skrywał emocje, zazwyczaj po prostu nie dawał wyprowadzać się z równowagi, ale teraz… Wszystkiego by się spodziewał, ale nie jej.

– Rozumiem, co…

– Nic nie rozumiesz. – Był wściekły. I nie był w stanie tego ukryć tak dobrze, jak zwykle. – Znikłaś, ot tak. Myślałem, że nie żyjesz. Przez te wszystkie lata, dopóki… – zawiesił głos, patrząc na nią rozczarowaniem.

– Dopóki co? – zapytała, gdy cisza się wydłużyła. Wzrok odwróciła już wcześniej.

– Dopóki go nie spotkałem.

Hei zrobiła skupioną minę, jakby zastanawiała się, o kim mowa.

– Tylko nie udawaj, że nie wiesz o kogo chodzi – żachnął się Kakashi i wychylił zza biurka, po czym niezwykle zwinnie przez nie przeskoczył tylko po to, by pociągnąć Hei za wysokiego kucyka, co pozornie mogło stanowić jedynie gówniarską zaczepkę, ale oboje wiedzieli, że ma to inne znaczenie.

– Nie powiesz mi, że tylko po tym… – Hei zmrużyła oczy, podnosząc wzrok na twarz Kakashiego, który znów nie pozwolił jej dokończyć.

– Oczywiście, że nie tylko – odpowiedział i odgarnął długą grzywkę Hei, zakładając ją za ucho dziewczyny. Przyglądał jej się chwilę, zanim wznowił. – Kiedy zobaczyłem to na jego gębie, pomyślałem, że to niemożliwe. Potem, że to on musiał cię zabić. A potem przypomniałem sobie, jak się czesałaś. – Szare oko zwęziło się, gdy Hatake pochylił się, przyglądając się badawczo dotąd zasłoniętej części  jej twarzy. – No i przyszło mi do głowy coś niedorzecznego. Czy to możliwe, że komuś to – wskazał na część jej twarzy palcem – oddałaś? Czy to dlatego on tak mi cię przypominał? Czy jemu też to zrobiłaś?

– Niby co, do chuja? – Głos Hei brzmiał chrapliwie, a wulgaryzm zdawał się tam wkomponowany na siłę, jakby miał wzmocnić wypowiedź, utrzymać ją w pozorach nonszalancji.

Kakashi jeszcze bardziej zmrużył oko.

– Zostawiasz po sobie piętno wszędzie, gdzie się pojawisz. – Zahaczył palcem o swoją maskę i naciągnął materiał. – Mi też została po tobie pamiątka.

Don't tell me that I've changed 

because that's not the truth

– Ach. – Hei nagle uśmiechnęła się o wiele pewniej. – Faktycznie, dalej to nosisz, hehe. Myślałam, że to tylko takie wygłupy.

– Myślisz, że ja się lubię wygłupiać? – Hatake patrzył na Heivikę groźnie.

– Myślę, że twoje poczucie humoru zawsze było niebezpieczne.

Kulturalnie się odwrócił. Ninkeny milczały.

– Chyba już wiem, dlaczego przyszliśmy rozstrzygnąć ten zakład w środku lasu – odezwał się w końcu Uhei, kładąc po sobie uszy.

– Racja. Nie chcemy, żeby ktoś w Wiosce wiedział.

– Ale ty nie wyglądasz na zaskoczonego – Urushi jak zwykle był niechętnie nastawiony – co, Kakashi?

– Wygląda na zawstydzonego – szczeknął Shiba.

– Ale… – Akino zbliżył się do mnie. – Jak to?

Reszta psów też ostrożnie podchodziła, węsząc w powietrzu.

– Dziewczynka?

– A gdzie wilk?

– Czy to ty nim byłaś?

– Jak to możliwe?

Prychnęłam, nie odpowiedziałam. Ręce założyłam na klatce piersiowej, osłaniając jeszcze niedojrzałe piersi. Zauważyłam, że moje długie włosy są brudne i skołtunione, chociaż przecież nie tak dawno kąpałam się w rzece.

– Dajcie spokój. – Kakashi jako jedyny stał do mnie tyłem. Z zakłopotaniem zrzucił kamizelkę chunina i ściągnął czarną koszulkę. – Proszę, włóż to na siebie. – Odwrócił się, osłaniając dłonią oczy i rzucił przed siebie ubranie.

– Close enough – Głos Pakkuna brzmiał jak odpowiednik psiego facepalmu.

Kakashi podejrzał przez palce, jak się ma sytuacja. Jego koszulka nie wylądowała nawet w pobliżu mnie.

– Ups. Wybacz – mruknął.

– Kim ona jest, Kakashi? – Urushi jako jedyny nie przejawiał zainteresowania, lecz nieufność. Wciąż świetnie wyczuwałam emocje, chociaż teraz stałam na dwóch nogach.

– Jestem wilczycą! – zdenerwowałam się na niego, przytupując nogą. – Nie myśl, że jak tak wyglądam, to nie mogę cię kopnąć, ty wstrętny…

– Hei, ubierz się – poprosił Kakashi.

– Bo co?

– Bo chłopcom w moim wieku nie wypada oglądać swoich koleżanek nago.

– Nago?

– No, bez ubrań.

Wzruszyłam ramionami.

– Nic nie rozumiem. Bolą cię od tego oczy?

Kakashi jęknął.

– No dobra, niech ci będzie.

Podniosłam z ziemi czarną koszulkę i włożyłam ją przez głowę. Następne minuty męczyłam się z rękawami, które były na lewej stronie.

– Rrrrany! Kto wymyśla coś takiego! – wściekałam się, nie umiejąc sobie poradzić. – Przecież można z tym oszaleć!

Hatake opuścił dłoń i teraz z rozbawieniem przyglądał się moim wysiłkom.

– Zaczekaj, pomogę ci – zlitował się w końcu i podszedł do mnie, następnie ostrożnie wywinął materiał, pomagając mi przełożyć ręce.

Careful hands

– Nie było tak źle, jak na pierwszy raz – pocieszył mnie, uśmiechając się pokrzepiająco. – Dałaś radę.

Prychnęłam i odwróciłam się napięcie, krzyżując ręce na ramionach.

– Mogłam po prostu z powrotem się zmienić i…

– Nie, nie mogłabyś. Ostatnim razem, jak przybrałaś ludzką postać, nie mogłaś wskoczyć w wilczą skórę przez następne kilka godzin – przypomniał mi Kakashi. – Ale nie szkodzi. Wracajmy. Zobaczysz świat z innej perspektywy.

Kiedy znaleźliśmy się wśród ludzi, poczułam się bardzo nieswojo. W koszulce Kakashiego wyglądałam jak w krótkiej sukience i nie wyróżniałam się na tle innych, umorusanych i potarganych dzieci Wioski Liścia. Mimo to wciąż zaczesywałam palcami włosy na twarz, jakbym chciała się pod nimi ukryć.

– Przestań, co ty robisz? – Kakashi zerkał na mnie, marszcząc brwi.. – Zostaw te włosy! – W końcu mnie powstrzymał, łapiąc za przegub.

As I hold you for the last time in this life

– No bo ludzie tak dziwnie patrzą… – narzekałam. – To przez te moje oczy… – Nerwowo zasłaniałam grzywką jeno z nich.

– Zwariowałaś? – Kakashi zatrzymał się raptownie, a że dalej trzymał mnie za nadgarstek, też to zrobiłam. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że wstydzisz się swoich oczu?

Spuściłam wzrok, przyglądając się fakturze drogi, po której szliśmy, jakbym znalazła swoje powołanie. Kakashi ujął mnie za podbródek i uniósł go. Grzywka zsunęła się, odsłaniając twarz.

– Masz piękne oczy – rzekł poważnie. Jego szare spojrzenie było przenikliwe i ciepłe. – Dlatego ludzie będą na nie patrzeć. Nie ma w tym nic złego.

– Łatwo ci mówić – bąknęłam, znów zarzucając włosy na buzię. Kakashi westchnął i zatrzymał się przy pierwszym stoisku z ubraniami, jakie mijaliśmy. Przez chwilę buszował po wieszakach, aż w końcu znalazł rzecz, której szukał i zniknął, by ją przymierzyć. Kiedy się znów pojawił, pod kamizelką miał czarny bezrękawnik z wysokim kominem, który zasłaniał pół jego twarzy.

– Będzie ci raźniej, jak będę chodził w czymś takim? – zapytał, rozkładając ramiona, żeby dobrze się zaprezentować.

– Głupol! – zawołałam i zaczęłam chichotać, a Kakashi zapłacił za ciuch.

– Zwiąż włosy – poprosił, podając mi zestaw gumek, które kazał sobie doliczyć do zakupu. – No już! Albo będę chodził w tej masce cały czas.

Co prawda wzięłam od niego gumki, ale po kilku sekundach było wiadomo, że za cholerę nie mam pojęcia, co z nimi zrobić.

– Serio? – Kakashi westchnął cierpiętniczo, zabrał mi je i wciągnął jedną z nich na swój na nadgarstek. – Odwróć się – polecił.

Nie był szczególnie wysoki jak na swój wiek, ale byłam od niego młodsza kilka lat, więc nie musiałam nawet przykucać, by Kakashi swobodnie, choć niezdarnie, zebrał część włosów w wysoki kuc i związał go na czubku mojej głowy.

– Gotowe! – oświadczył dumnie, choć część niesfornych kosmyków natychmiast wymykała się spod wiązania, osuwając swobodnie na plecy, a nieujarzmiona grzywka dalej opadła na moje niebieskie oko.

– Może by ją spiąć? – Chłopak odwrócił się do sprzedawczyni, która rozwiązywała na ladzie krzyżówkę, nie zwracając na nas uwagi. – Ma pani jakieś spin…

– Nie! Nie chcę! – pisnęłam – złapałam Hatake za rękę i odciągnęłam go od stoiska. – Wystarczy na dzisiaj, OK?

– Skoro tak… – Kakashi poprawił maskę i założył ręce na ramiona. – Nigdy jej nie zdejmę – oznajmił śmiertelnie poważnym tonem.

– Jesteś głupi! – zbulwersowałam się, ściągają ciemne brwi. – Tobie to nie jest potrzebne!

– A tobie jest? Zresztą… – zamyślił się chłopak. – Wiesz, mam tu takie znamię – dotknął przez maskę miejsca poniżej kącika ust – i go nie lubię.

– Nie no, ty naprawdę jesteś nienormalny! – Postukałam się palcem w czoło. – Słyszałam, jak jakieś dziewczyny mówiły, że to… urocze! – przypomniałam sobie słowo, jakim określiły Kakashiego. – I że chciałyby mieć takiego chłopaka!

Kakashi wzruszył ramionami.

– A ty? – spytał.

– Co ja?

– Chciałabyś mieć takiego chłopaka?

   This life I tried so hard to give to you

Wspomnienie zafalowało, płynnie przechodząc w następne. Byłam wtedy starsza, ale wciąż niepewna swojego wieku, jako że wilcze lata płynęły szybciej, a ja więcej czasu spędzałam na czterech łapach, rosłam szybciej i szybciej dojrzewałam, zadając sobie i światu coraz więcej pytań o sens istnienia.

– Tak cię to dręczy? – dopytywał Hatake, z którym podzieliłam się swoimi obawami. Wtedy chyba pierwszy raz w życiu zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam żadnej tożsamości.

Taka była prawda. Nawet nie wiedziałam, jak się nazywam. Nie miałam imienia, ojca, ani matki. Pochodziłam z Nikąd. Nie wiedziałam, czy byłam taka od zawsze. I nie wiedziałam kim chcę, kim mogłabym być. Kim będę. Kiedy wsłuchiwałam się w siebie, słyszałam tylko nieustające powarkiwania. Niezrozumiałe i gniewne. Więc się gniewałam. Coraz częściej. Czasem bez powodu. To była jedyna kotwica, jaką znalazłam. Dlatego postanowiłam, że będę się jej trzymać. Nawet jeśli miałam zaryć z nią o dno, jeśli to będzie konieczne, jeśli będzie prawdziwe, to czemu nie.

To chyba wtedy przyszło mi na myśl, że powinnam odejść.

– Jesteś Hei – odpowiedział twardo Hatake na moje wątpliwości. – Tak masz na imię: Heivika.

– To ty mi nadałeś to imię! – zagrzmiałam. – Nazwałeś mnie. Jak jakieś zwierzątko!

Kakashi skrzywił się, z tego co mogłam wywnioskować z jego zakamuflowanego oblicza.

– Przypominam, że przez długi czas byłem święcie przekonany, że tym właśnie jesteś. I wierz mi, że jestem dumny z tego, że mogłem dać imię wilczycy – oświadczył i nie spuszczając ze mnie wzroku, zaproponował: – Ale jeśli to za mało… Mogę dać ci też swoje nazwisko.

What would you have me do?

Na moment przestałam czuć tą rozrastającą się jak rak złość na cały świat..

– Co?

Uśmiech odbił się w oku Kakashiego.

– No. – Gniew powrócił, gdy usłyszałam kontynuację propozycji: – Inuzuka też tak robią. Ich pupile należą do klanu.

Your words are empty as the bed we made

– Ty durniu! Więc jestem dla ciebie tylko pupilem?!

– Oczywiście, że nie. – Rzeczowy ton Hatake powstrzymał mnie, nim sięgnęłam po coś, czym mogłabym w niego rzucić. Nagle zauważyłam, że mężczyzna ingeruje w moją przestrzeń osobistą, a bardzo tego nie lubiłam. Zwykle dbałam o dystans i utrzymywałam go między sobą a innymi bardzo pieczołowicie, ale teraz nie reagowałam. Maska Kakashiego była na wyciągnięcie mojej ręki. Zdałam sobie sprawę, że niemal zapomniałam, jak wygląda jego twarz. Najpierw pozbyłam się opaski, którą nosił krzywo od jakiegoś czasu, bo teraz on też ukrywał jedno ze swoich oczu. Zerwałam ją, odsłaniając przeciętą blizną powiekę, pod którą spał sharingan.

Is there another way?

– Strach się bać, czym jeszcze będziesz chciał zasłonić swoją twarz – wyraziła swoją obawę Hei, na moment zaciskając powieki, chcąc pozbyć się obrazów, jakie wypełniały jej głowę, ale kiedy otworzyła oczy, on wciąż był blisko. Jak w jej wspomnieniu. Ale epatował zupełnie innymi emocjami.

– I kto to mówi. Nie przeszkadza ci ta grzywka? – Hatake strzepnął kosmyki, które sam przed chwilą uporządkował i długa ciemna grzywa znów zasłoniła twarz Hei.

– O mnie się nie martw. To ciebie za chwilę nie będzie widać – odpyskowała, zdmuchując włosy, które łaskotały ją po nosie.

– Nie będę się z tobą kłócić, w końcu znasz się na zamaskowanych mężczyznach.

– O co ci chodzi?

– Jeszcze pytasz?

– No co?  Mam jakiś fetysz z maskami?

– Nie wiem. A masz?

– O czym ty ze mną rozmawiasz?

– O Tobim.

– A, te suki. Znaczy: Akatsuki – parsknęła śmiechem na myśl o sobie i Tobim w jakiejś niecodziennej sytuacji. – Tak, wiem co to za jeden, ale to nie znaczy, że…

– Zanim spróbujesz mnie okłamać, przypominam – wiem, że się zadawałaś z Deidarą.

– I to według ciebie o wszystkim przesądza? Jestem zdrajcą, tak? Tak myślisz?

– Nie wiem, co mam sobie myśleć! Nie mam pojęcia co się z tobą działo! Tyle lat!  Nie wiem już, kim jesteś!

Czuła na twarzy gorący oddech Kakashiego, którego nie powstrzymała maska.

– Skończyłeś?

Where I used to end was where you start

Nie odpowiedział. Wrócił za biurko, usiadł, oparł łokcie o blat, splótł palce, dopiero wtedy znów na nią spojrzał.

– Wniosę o to, by cię przesłuchano. Udasz się do Wydziału Informacyjnego dobrowolnie, czy…

– Chyba cię pogwizdało – prychnęła Hei i wyszła, ostentacyjnie trzaskając za sobą drzwiami.

– Czyli siłą. – Kakashi westchnął ciężko, szukając swojej pieczątki.

Nie minęło kilka sekund, a drzwi się znów otworzyły.

– Co znowu, wszechmogący bo…

Do gabinetu wpadł wrzeszczący w niebogłosy Naruto.

– Mistrzu Kakashi! – Blondyn wytykał Hatake palcem, wyraźnie nie mogąc zapanować nad podekscytowaniem. – Czy mi się wydawało, czy słyszałem JAK PAN PODNOSI GŁOS?!

Kakashi odwzajemniał jego natarczywe spojrzenie bez entuzjazmu. Chrząknął na swoje usprawiedliwienie.

– Nie zaprzecza pan! Czyli pan krzyczał, ja cię! Nigdy wcześniej nie słyszałem, haha. Myślałem że mistrz tego nie umie. – Naruto zatarł ręce, patrząc chytrze na Kakashiego. – Może pan zrobić to jeszcze raz? Bardzo ładnie proszę!

Powieka Kakashiego drgnęła, ale mężczyzna zachował milczenie.

– Ty kretynie – zbeształ kolegę Kiba, stojąc w drzwiach. – Jakby to było teraz najważniejsze.

– No co, nie powiesz mi, że to nie jest wydarzenie! – zaperzył się Uzumaki, ale zaraz przyznał przyjacielowi rację: – W sumie to tak, mam inne pytanie, mistrzu Kakashi. – Głos blondyna nagle zabrzmiał dużo dojrzalej. – Kim była ta kobieta? Kiedy otworzyły się drzwi…

Prawie rąbnęła nas nimi, dattebayo! Kiba złapał mnie za ramię, żeby wciągnąć za róg, zza którego wyglądaliśmy, ale wtedy pojawiła się ona i zamarliśmy. Była zwrócona do nas bokiem, kiedy trzasnęła drzwiami, a pęd powietrza rozwiał jej włosy, odsłaniając twarz.

And now I see your eyes move too fast

 I to, co miała na niej.

– Mogę dać sobie dać obciąć rękę, że to te samo ustrojstwo, które nosił na oku Deidara! – podniecał się chłopak, bijąc się pięścią w pierś. – Przysięgam, że to ta sama rzecz! Nie wiem dokładnie co to, ale...

– To wysokiej rozdzielczości aparat o zmiennej ogniskowej, specjalnie przystosowany do radzenia sobie w trudnych warunkach i słabym oświetleniu.

Naruto zamrugał kilka razy powiekami. Zerknął na Kibę, ale ten też nie miał mądrej miny.

– Że co?

Kakashi wyglądał na zmęczonego i nieskłonnego do szczegółowych wyjaśnień.

– To mój aparat.

– Że co?! – powtórzył Naruto. – No ale jak to... To co w takim razie… A ta kobieta?!

– To moja żona.